Rozdział szósty, księga pierwsza - Nienawiść.

Cóż.. myślę, że wam się spodoba.. W końcu tak długo wyczekiwana.. To musiałam wymyślić coś specjalnego.. ^____^ Nie zniechęcajcie się początkiem ;>

     Niebieskooki prychnął nerwowo, słysząc, że nadzwyczajnie w świecie się zgubili. A najgorsze było to, że opuszczenie wioski w celu rozejrzenia się, to był jego pomysł! Jego głupia idea doprowadziła do kłótni pomiędzy nerwową Temari a leniwym geniuszem. Blondynka rano tak mu pomogła, czego oczywiście się nie spodziewał, a on odpłacił się czymś takim. Miał wyrzuty sumienia, zaczął się wahać w sprawie Sasuke, tęsknił za wioską. Krótko mówiąc, ode chciało mu się żyć. Wgapiał się pusto w drzewa przed nim, ręce bezwładnie włożył w kieszeń dresu i szurał głośno sandałami. Na dodatek pogoda im nie sprzyjała, czarne chmury oraz ulewa. Można było wpaść w niemałego dołka…

       Brunet jęknął przeciągle, szedł za swoimi kompanami. Stwierdził, że tak będzie bezpieczniej, iść koło wzburzonej kunoichi i nadpobudliwego jinchuriki to kiepski pomysł, bardzo zły, nawet. Wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów i wsadził sobie jednego z nich do ust, odpalił go srebrną zapalniczką. Przypomniał sobie Asumę, dzień w którym go poznał… Uważał to za jeden z najkłopotliwszych chwil w swoim życiu, zakończyła się zabawa a akademii. Później, przed oczyma widniał obraz jego zwłok i pogrzebu. Coś się w nim zagotowało, przyśpieszył kroku wdychając  tytoniowy dym. Nie to zły pomysł. – pomyślał, przysunął się do Uzumakiego. Uśmiechnął się by dodać mu otuchy, też było mu ciężko. Kiedy chciał coś powiedzieć, ten wybuchnął.

- To nie wina Sasuke! – wykrzyczał, blondynka gwałtownie się odwróciła. – Waham się… A może…

- Naruto. – bąknął Nara, położył mu swoją dłoń na ramieniu. – Przerabialiśmy to. Był świadomy tego co robi. Nie chcesz go zabijać, nie musisz. – spojrzał na dziewczynę. – Nawet jeśli chciałbyś to nie ma szans, jego śmierć jest zarezerwowana.

- Ale on został…

- Nie, Naruto, nie. – zaprzeczył czarnooki, wziął głęboki wdech. Nie chciałem wspominać o świętej pamięci Jirayii, ale chyba nie mam wyjścia. Usunął papierosa ze swoich ust. – Sasuke był w Akatuski, a za ich sprawą zginął Pan Jiraya, nieprawdaż? – zapytał się spokojnie.

- Nagato pragnął pokoju, wiń Tobiego! – zbulwersował się lisiaty.

- Słuchaj mnie, – tu wtrąciła się zielonooka. – Sasuke poszedł za Tobim, trzyma jego stronę do teraz! Nieważne, że go już nie ma. Nie znamy jego teraźniejszych celów, ale na pewno nie będą nam sprzyjać. Rozumiesz?

      Zrozumiał, aż za dobrze. Zapiął swój dres pod samą szyję, odetchnął głośno, przetarł czoło mokre od deszczu i uniósł kciuk ku górze. Podnieśli go na duchu, wydawałoby się. Przecież każdy ma chwilę słabości, prawda? Mimo to, nadal był mu przykro – awantury w ich wypadku, stanowczo pogarszają sytuację. Po dość długiej wędrówce, powrócili do tymczasowego domu, cały przemoczeni, zdenerwowani i… ranni. Niestety, wędrówka nie minęła tak sielsko jak sobie wyobrażali. Spotkali młodych, na oko piętnaście lat, złodziejaszków. Okazali się nie tacy słabi jak przewidywali, było dziesięciu „złych” i trzech „dobrych” oraz, gdyby nie mózg Shikamaru i umiejętności Temari i Naruto, zginęliby szybko. To nie była jedyna przyczyna ich złego humoru, Kakashi wysłał psy ninja by odnaleźli Uchihę – niestety, nawet Pakkun ze swoją ekipą nie byli w stanie go wywęszyć. Prawdopodobnie są w kryjówce Orochimaru, w miejscu nieszczęsnej misji Sojuszu. Pech w tym, że ów miejscówka jest niezwykle niedostępna. Trzeba specjalnych umiejętności by wyczuć gdzie są pieczęcie zabezpieczające wejścia. Na dodatek ranga mising-nin’ów wchodzących w skład nowej grupy. Było co najmniej źle i upierdliwie. Nie mieli porządnej strategii, było ich troje : Geniusz Shikamaru z niezbyt wielką siłą, Temari jako świeży jounin i najsilniejszy z nich, Naruto który był jinchuriki. Znał wiele niesamowitych technik, ale oleju w głowie mu brakowało. Niestety i odwagi by podnieść rękę na przyjaciela… Mimo wszystko przyjaciela z team’u , dla którego trenował przez prawie trzy lata, chciałby było jak kiedyś. Wiedział, że jego nadzieje nigdy się nie ziszczą, wziął się w garść. Musiał, każdy na niego liczył. Nawet Sakura, która o dziwo, popierała innych. Przecież to ona, przez te wszystkie lata była oddana Sasuke, nigdy nikt nie wątpił w jej miłość, lecz po wojnie wszystko się zmieniło. Zobaczyła, że po śmierci Tobiego i Madary, on jest liderem zła wśród świata shinobi.

        Blondynka głęboko westchnęła wychodząc z pod prysznica, ostatnio nic ją nie cieszyło, bo niby dlaczego? Nic się już nie układało, nie było tak jak kiedyś. Te, jak sama twierdziła, słodkie kłótnie już ją nie rozbawiały, a irytowały. Zabicie Uchihy to był jedyny cel, którego przez tak długi cel nie osiągnęła. To było najgorsze, jej chore ambicje przeradzały się w coraz większe porządnie zwycięstwa. Była gotowa zrezygnować ze wszystkiego by pozbyć się Sasuke. Uśmiechnęła się ironicznie, roziskrzonymi tęczówkami spojrzała w lustro. Shikamaru. No właśnie, młody Nara, nie wiedziała już sama co o nim sądzić. Było jak zawsze, ale czuła, że inaczej. Cholerne masło maślane! Co to ma być? Na pewno nie miłość. Bóg wie co to było. Przewiązała się szarym ręcznikiem i otworzyła drzwi od łazienki, ruszyła do swojego pokoju, międzyczasie wymieniając parę, dość miłych, zdań z właścicielką domu. Kiedy weszła do pomieszczenia, tymczasowo jej, zobaczyła czarnookiego chłopaka leżącego na łóżku. Spał. Rozjuszona blondynka szarpnęła go.

- Shikamaru! – krzyknęła zbulwersowana, co to znaczy, że on wchodzi sobie tu i śpi?!

Ten obudził się i przetarł oczy, uśmiechnął się zuchwale i wyciągnął ku niej dłoń, w odpowiedzi dostał dumne prychnięcie. Zachichotał i wstał, podszedł do niej.

- Nienawidzę Cię, wiesz? – spytała się go chowając głowę w jego torsie. Przygryzła wargę wciskając głowę w jego koszulkę.

- Wiem, wiem. – oznajmił uśmiechają się, objął ją. – Masz zamiar – nie dokończył, zielonooka pocałowała go. Zdziwiony oddał pocałunek, zabłądził dłońmi po jej ciele. Ona, jakby ją coś opętało, zachciała więcej i więcej. Zsunęła z niego ciemną koszulkę i musnęła go ustami w szyję. Czemu miał być gorszy? Dać się zdominować kobiecie? O nie. – pomyślał i uśmiechnął się szeroko, uczynił z nią podobnie ; pozbawił ją górnej części garderoby i wpił się w jej piersi, gdzieniegdzie pozostawiał niemałe malinki, spojrzał w jej oczy pytająco. Ta siknęła głową, godząc się na dalsze działanie. Brunet, już lekko podjarany, ściągnął jej spódniczkę i zajął się niższymi partiami ciała siostry Kazekage. Po niedługiej grze wstępnej, wszedł w nią szybko, ta jęknęła głośno. Wchodził i wychodził, co raz szybciej, co raz gwałtowniej do czasu, gdy on i jego kompanka nie doszli. Spoczęli razem na łóżku, odwróceni do siebie plecami jak stare dobre małżeństwo, nie mówili nic. To nie miłość. – pomyśleli oboje. 

Końcówkę pisałam przy "Love forever" Słonia więc wiecie.. Cud, że się nie pozjadali XDD